Non-actief

Yvette werkte 38 jaar in de reinigingsdienst van het Brugse AZ. Geen wonder dat ze met gemak over medische zaken praat: "Ik hield altijd mijn ogen en oren open." Misschien was het werk wat zwaar voor haar postuur van 45 kg. Het begon met een ‘frozen shoulder’: een jaar lang kon Yvette niets doen met één arm. Maar ook haar rug en lendenwervels vertoonden tekenen van slijtage. Eigenlijk leed ze al aan artrose op haar 16de. Yvettes man was altijd werkzaam in de bouw. Hij heeft lang met een nekhernia gelopen, zodat zijn handen constant sliepen. Zelfs na een operatie kwam het niet meer goed. Resultaat: beiden vroegtijdig op non-actief. Maar gezondheidsbewust als ze is, ging Yvette op zoek naar klachtenverlichting.

Keuze maken

Van tijd tot tijd gaat Yvette wandelen in de mooie omgeving van Sluis. Daar passeerde ze vaak voorbij de HHP Andullatie-shop. Telkens dacht ze: "'t Is nog te vroeg". Haar broer is kinesist in Koolkerke, en het toeval wou dat er bij hem een Andullatie-evenement werd georganiseerd. Daar beslisten Yvette en haar man uiteindelijk toch voor Andullatietherapie te kiezen. "En het spijt ons niet!" Haar eerste Andullatie-ervaring vat Yvette samen in één woord: "Zalig!" Een jaar later getuigt ze: "Gaandeweg kreeg ik meer energie en zin om iets te doen. De oorzaak is niet weg, maar het is weer leefbaar. Ik geef Andullatie een score van 8 op 10! Ik ga minimum 5 keer per week op de matras. Ook mijn man gebruikt de matras. Zijn gevoelloosheid neemt af. En na een wandeling brengt de ANDUMEDIC steevast verlichting!"

24 uur in een dag = te weinig!

Het zwarte pensioen-gat is niet aan Yvette besteed. Ze is een sociale ziel en haar agenda staat bomvol: tuinieren, vrijwilligerswerk in het vogelasiel, knutselen met gehandicapten, zorgboerderij, turnen, OKRA, haar ouders en schoonmama verzorgen, ... Kortom: je kan effectief leven met artrose!