Kokschool

Na het lager onderwijs volgde M. de kokschool. Daarna ging ze werken op meerdere plaatsen, onder andere in het hospitaal van Bilzen. Zolang haar eigen kinderen klein waren, nam ze ook de opvang van andere kindjes erbij. Sinds haar 19 e lijdt M. aan een mysterieuze bindweefselziekte. Ze legt uit: “Ik denk dat het aangeboren is. De dokters zijn nog altijd op zoek. Ik had 2 tot 3 opstoten per jaar. ’s Morgens werd ik wakker me hevige pijn, alsof je spieren uiteengereten worden. Alles aan me scheurde”. Pas na 53 vond M., naar eigen zeggen, verlichting voor haar calvarie.

‘Reklameke’

Via een folder vernam M. dat er in Bilzen infodagen zouden plaatshebben over een nieuwe natuurlijke therapie: Andullatie. M. leek vrij zeker van haar stuk, want na een proefsessie zei zich kordaat aan haar vriendin: “Dat machien moet ik hebben!” Naast haar reguliere medicatie tegen de ziekte zelf, bezorgt het Andullatietoestel blijkbaar merkbare pijnverlichting: “Ik heb het machien nu drie jaar, en het is drie jaar geleden dat ik nog een opstoot had. De ziekte zelf is niet meer te genezen. Maar voor mij is het al heel veel als ik van die pijn verlost ben. Ook ’s morgens komt het goed van pas. Als ik opsta, ben ik redelijk stijf. Ik ga er dan op liggen, en ik val opnieuw in slaap. Da’s toch een goed teken, hé?”

Schatten op zolder

M. is nog steeds actief, en wel als restauratrice van oude beelden: “Mensen vragen mij oude beelden waaraan ze gehecht zijn terug mooi te maken. Soms valt er niet veel mee aan te vangen. Een wreef met de tandenborstel, en er vliegt een teen af... Ik heb ook nog op de kunstmarkt van Bilzen gestaan”. M. kan niet alle opdrachten aanvaarden, maar is toch blij dat ze in haar conditie nog creatief kan blijven.